Programowe metody nadpisywania nośników danych są najbardziej rozpowszechnioną metodą stosowaną do niszczenia informacji zapisanej na dyskach twardych, pamięciach USB i innych popularnych nośnikach.
W popularnych narzędziach takich jak SDelete czy TrueCrypt zaimplementowane jest to przy pomocy wielokrotnego nadpisywania nośnika zmiennymi sekwencjami. Liczba przebiegów nadpisywania wynosi od jednego aż do trzydziestu paru. Ta ostatnia wartość została podana w 1996 roku przez nowozelandzkiego kryptologia Petera Gutmanna jako jedyna w pełni gwarantująca trwałe usunięcie danych.
Tymczasem Craig Wright z SANS w artykule Overwriting Hard Drive Data przekonuje, że w przypadku współczesnych dysków twardych w zupełności wystarczy jednokrotne nadpisanie nośnika aby odzyskanie informacji było w praktyce całkowicie niemożliwe.
Wright argumentuje, że techniki odzyskiwania danych takie jak mikroskopia sił magnetycznych (MFM) opisywane np. przez Gutmanna mogły mieć zastosowanie do informacji zapisanej na nośnikach niskiej gęstości - na przykład na dyskietkach. W przypadku współczesnych dysków twardych gęstość zapisu i probabilistyczne techniki konwersji gęsto upakowanych wartości analogowych na dane cyfrowe powodują, że prawdopodobieństwo odtworzenia porcji danych większych niż jeden bit szybko maleje z każdym kolejnym bitem długości (prawdopodobieństwo poprawnego odtworzenia pojedynczego bajtu wynosi około 1%).
Całkowicie błędne jest przekonanie - twierdzi Wright - że przy pomocy mikroskopu elektronowego można odczytać gigabajty danych z dysku, w którym dane zostały nadpisane choćby raz, czy to celowo czy przez zajęcie miejsca po skasowanych plikach.